Mετά την εκλογή του κ. Σ. Κασσελάκη στο αξίωμα του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ομολογουμένως δεν έχει τις κλασσικές αριστερές καταβολές, γεγονός που προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις στον κόσμο της πιο παραδοσιακής αν και ανανεωτικής αριστεράς, αυτό που στην ουσία συμβαίνει σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι , για μία ακόμη φορά , αλλά αυτή τη φορά πιο έντονα, σύγκρουση δύο κόσμων: του κόσμου της αριστεράς που “έστησε” τον ΣΥΡΙΖΑ και εργάστηκε σκληρά για την πορεία του προς την Κυβέρνηση το 2015, και του κόσμου του κ. Κασσελάκη που είναι ένας κόσμος χωρίς έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά αλλά με πυξίδα την αντιμετώπιση των σύγχρονων ρευμάτων που αναπτύσσονται στην κοινωνία, και  με τοποθετήσεις με κάποιο προοδευτικό πρόσημο σχετικά με αυτά , φαινόμενο που έχει κερδίσει έδαφος σε  κάποιες χώρες ακόμη και σε ορισμένες  με πολιτική ζωή γεμάτη ιδεολογικές αντιπαραθέσεις όπως η Γαλλία με τον Μακρόν.

Απο τις μέχρι σήμερα κινήσεις και τοποθετήσεις του ο κ. Κασσελάκης δείχνει πρώτον ότι σε ότι αφορά το περιεχόμενο της αντιπαράθεσης με την Κυβέρνηση επικεντρώνεται στο θέμα και όχι στα πρόσωπα, θεωρώντας προφανώς ότι η ανάδειξη θεμάτων διευκολύνει την διείσδυση σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, τα οποία ανεξάρτητα απο το ιδεολογικό τους στίγμα επηρεάζονται απο την εξέλιξη των εν λόγω θεμάτων , και δεύτερον ότι είναι ως ένα μεγάλο βαθμό επηρεασμένος απο το Αμερικανικό δικομματικό σύστημα το οποίο είναι ισχυρό και δεν κλονίζεται έστω και αν στο παρελθόν προσωπικότητες έχουν προσπαθήσει  εκτιθέμενοι σε εκλογές ως ανεξάρτητοι υποψήφιοι για την Προεδρία της χώρας χωρίς όμως σημαντικά αποτελέσματα.

Βέβαια η λογική αυτή προϋποθέτει πρώτα απ όλα, ευρύτερες  συνεργασίες που θα φτάνουν ως τις συνενώσεις με πρώτη αυτή με το ΠΑΣΟΚ. Τα αποτελέσματα των Περιφερειακών εκλογών, ιδιαίτερα του β’ γύρου όπου οι υποψήφιοι που στηρίχθηκαν απο τα δύο κόμματα  ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ θριάμβευσαν, επέτρεψε μία υπερβολική ίσως αισιοδοξία που αποτυπώθηκε και σε δηλώσεις  υψηλά ιστάμενων στελεχών όπως του κ. Σπίρτζη.  Όμως  στο αμέσως επόμενο διάστημα άρχισαν να διαφαίνονται κάποια σύννεφα στον ορίζοντα ενός τέτοιου ενδεχομένου τα οποία περιστρέφονται πρωτίστως γύρω απο τη στάση που θα ακολουθήσει ο Προεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ανδρουλάκης πρωτίστως σχετικά τις εξελίξεις στο ζήτημα των υποκλοπών και όχι μόνο.  Παράλληλα κάθε προσπάθεια για δημιουργία ενός δικομματικού μοντέλου  θα προσκρούσει στην αντίσταση του  ΚΚΕ το οποίο ιστορικά απο την νομιμοποίηση του το 1974 προτιμά να κινείται πολιτικά αυτόνομα και το οποίο , ιδιαίτερα μετά τις Περιφερειακές εκλογές αύξησε σημαντικά τις δυνάμεις του, ενώ δεν θα πρέπει να παραγνωριστεί και η αντίδραση μικρότερων κομμάτων όπως για παράδειγμα η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ που εργάζεται συστηματικά για την αύξηση της δύναμης της. Άλλωστε η βούληση των πολιτών στις τελευταίες εκλογές είχε ως αποτέλεσμα ένα πλουραλιστικό κοινοβουλευτικό περιβάλλον.

Η σύγκρουση των δύο κόσμων στο ΣΥΡΙΖΑ έχει, δυστυχώς προσλάβει διαλυτικό χαρακτήρα, όπως επεσήμανε και στη δήλωση της η πρ. Υπουργός και υποψήφια για την Προεδρία του κόμματος κα Έφη Αχτσιόγλου. Για την εξέλιξη αυτή υπάρχουν ,και πάλι δυστυχώς ευθύνες και στους δύο κόσμους του ΣΥΡΙΖΑ: Στον κόσμο που εκφράζει ο κ. Κασσελάκης γιατί και ο ίδιος αλλά και όσοι τον στηρίζουν επιχείρησαν να επιβάλλουν τις αντιλήψεις τους απο την επόμενη ημέρα της εκλογής δίνοντας λίγη σημασία στην απαραίτητη ζύμωση στο κατ εξοχήν κόμμα των ζυμώσεων και των εκτεταμένων συζητήσεων. Στον κόσμο των διαγραφέντων και της “ομπρέλας” γιατί έσπευσαν να δημοσιοποιήσουν τις αντιρρήσεις  και την κριτική πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι απο την ψηφοφορία για την Προεδρία του κόμματος.

Φυσικά οι διαγραφές ως μέθοδος αντιμετώπισης διαφορετικών απόψεων θυμίζει άλλες ζοφερές εποχές που κανείς δεν θέλει να θυμάται , ενώ όπου εφαρμόστηκαν δεν έφεραν  πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα για το οποίο εφαρμόστηκαν. Από την άλλη πλευρά, οι διαφωνούντες των οποίων η ιστορία και η προσφορά στην ανανεωτική αριστερά εκφραστής της οποίας εκφραστής θεωρείται ο ΣΥΡΙΖΑ, ουδόλως αμφισβητείται εφόσον θεωρούν αγεφύρωτο το χάσμα ανάμεσα τους με την νέα ηγεσία , αντί να δημοσιοποιήσουν τις διαφωνίες τους κατά τον τρόπο που το έπραξαν θα έπρεπε να ακολουθήσουν , όπως έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου ” τον έντιμο δρόμο της παραίτησης”, εξέλιξη που όμως δεν θα είχε κανένα  ουσιαστικό αποτέλεσμα. Κατά την ίδια λογική και οι διαγραφές ή όπως αλλιώς τις αποκάλεσε ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε να είχαν αποφευχθεί.

Η απαίτηση  των πολιτών που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανανέωση  και η ανασυγκρότηση του κόμματος. Σε αυτή την αναμφισβήτητα δύσκολη αλλά αναγκαία διαδικασία, δεν πρέπει να υπάρχει αντιπαράθεση απόψεων αλλά αντίθετα σύνθεση με στόχο τη διαμόρφωση ολοκληρωμένων προτάσεων ανα θέμα και τομέα που να αποτελέσουν τον κορμό της αντιπολιτευτικής πολιτικής.

Οι θεωρητικές προσεγγίσεις των παλαιοτέρων στελεχών όσο και αν μπορεί να αφήνουν αδιάφορες κάποιες κοινωνικές ομάδες , ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους που είναι υπό την επήρεια της τεχνολογικής επανάστασης των ημερών μας , και ως εκ τούτου δεν τυχαίνουν μεγάλης πλειοψηφίας, είναι απαραίτητες γιατί συνιστούν τη βάση του αριστερού προσανατολισμού απο τον οποίο θα ήταν λάθος να απομακρυνθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, και ο οποίος θα αποτελεί την ενδειξη του προσανατολισμού απο τον οποίο ξεκινά κάθε πολιτική συνεννόησης  ή ακόμη και συνένωσης με άλλους χώρους που ως Αξιωματική Αντιπολίτευση θα ακολουθήσει το κόμμα.

Με βάση λοιπόν την σημερινή πραγματικότητα ούτε ο κ. Κασσελάκης ούτε εκείνοι που τον αντιπολιτεύονται “ομπρέλα” διαγραφέντες κ.λ.π πρέπει να φοβούνται και να αντιπαλεύουν ο μεν και οι συνεργάτες του τους δε, ούτε το αντίστροφο. Αντίθετα χωρίς τις περιττές εντάσεις πρέπει απο κοινού να απαντήσουν στο καίριο ερώτημα : η σύγχρονη Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ στην ψηφιακή εποχή στην οποία εισέρχεται η χώρα. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει ιδεολογική, πολιτική , οικονομική και πολιτιστική διάσταση. Είναι όμως απαραίτητη διότι χωρίς αυτήν καμία ανανέωση δεν θα είναι πλήρης και επιτυχημένη. Και βέβαια, είναι αυτονόητο ότι μια τέτοια διαδικασία πρέπει να αναπτύσσεται στα όργανα του κόμματος με αποκορύφωμα το Συνέδριο και όχι στα στούντιο τηλεοπτικών καναλιών.